Το Ε.Κ.Π.Α.Ζ. στο δρόμο της ουσίας.....

.....και όχι στις λεωφόρους της περιβαλλοντικής φαντασίας

Αξιοποιώντας την ευκαιρία αυτού του βήματος που το ΕΠΑΘΛΟ ευγενικά παραχωρεί στο ΕΚΠΑΖ Πελοποννήσου, θέλω να μοιραστώ μαζί σας εμπειρίες και προβληματισμούς από τον καθημερινό αγώνα μας για την σωτηρία των άγριων ζώων. Γιατί δεν πρέπει να παραβλέπουμε ή να ξεχνάμε ότι τα ωραία λευκώματα με τις φωτογραφίες, οι μελέτες και οι επιστημονικές αναλύσεις, κινδυνεύουμε να γίνουν τα αναμνηστικά αντικείμενα της άγριας ζωής και της φύσης. Το ΕΚΠΑΖ, είναι το σωματείο που επί 25 συνεχή χρόνια (από το 1984) εργάζεται καθημερινά, με αυτοθυσία και με εκατοντάδες εθελοντές, ακριβώς για να μην γίνουν τα άγρια πλάσματα αναμνήσεις.
Το Κέντρο Περίθαλψης της Αίγινας υποδέχεται κάθε χρόνο περισσότερα από 1500 και πάνω πληγωμένα ζώα, τα περιθάλπει, τα ταΐζει, και τα απελευθερώνει μετά την αποθεραπεία τους. Κάποια απ’ αυτά γίνονται μόνιμοι κάτοικοι του Κέντρου όταν ο τραυματισμός τους δεν τους επιτρέπει να πετάξουν ή να επιβιώσουν στο άγριο περιβάλλον. (περίπου 1500 ζώα, φιλοξενούνται μόνιμα). Εθελοντές σε όλη την Ελλάδα τρέχουν καθημερινά να περισυλλέξουν χτυπημένα ζώα και να τα μεταφέρουν στους σταθμούς Πρώτων Βοηθειών και στο Κέντρο Περίθαλψης, τις περισσότερες φορές με δικά τους έξοδα και από το υστέρημα του χρόνου τους. Τροφές, φάρμακα, εγκαταστάσεις, μεταφορές και λειτουργικά έξοδα, αποτελούν πάγια ανάγκη και οικονομική δαπάνη που κατά κανόνα καλύπτεται από φίλους και χορηγούς.
Στον ενάμιση περίπου χρόνο που λειτουργούμε το παράρτημα Πελοποννήσου, έχω μείνει έκπληκτος από την ανιδιοτέλεια και την αφιλοκερδή προσφορά όλων των ανθρώπων του ΕΚΠΑΖ, στελεχών, μελών, εθελοντών αλλά και των απλών ανθρώπων που το στηρίζουν. Χωρίς αυτούς, χιλιάδες σπάνια ζώα θα είχαν αφήσει την τελευταία τους πνοή από καιρό και η ύπαιθρος θα ήταν πολύ φτωχότερη σήμερα. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, δίκαια νομίζω, τι νόημα έχουν όλες αυτές οι καλοπληρωμένες μελέτες και τα τεράστια κονδύλια που διοχετεύονται στην υπόθεση περιβάλλον, όταν οι πληθυσμοί της άγριας πανίδας μειώνονται δραματικά και όταν οι φυσικές πατρίδες τους, οι μεταναστευτικοί σταθμοί και γενικότερα η ύπαιθρος χώρα, λεηλατείται και θυσιάζεται στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης». Αναρωτήθηκα, πόσοι απ’ όλους αυτούς τους διευθυντές, μελετητές και ειδικούς των γραφείων, των υπουργείων, των «πράσινων» σωματείων… έχουν έρθει σε πραγματική επαφή με τα άγρια πλάσματα… Και αναρωτήθηκα με τι κριτήρια γίνεται η διανομή των χρηματοδοτήσεων από την πολιτεία όταν στο «νοσοκομείο» της άγριας ζωής δεν πέφτουν ούτε τα ψίχουλα.
Το ΕΚΠΑΖ, ζει και προσφέρει στην ουσία του προβλήματος, εκεί που η πληγωμένη άγρια ζωή χρειάζεται την άμεση επέμβαση και σωτηρία, δηλαδή στην ρεαλιστική πραγματικότητα και όχι στην ασφάλεια του γραφείου και τη ζεστασιά του κλιματιστικού. Αντιμετωπίζουμε καθημερινά τα δηλητήρια που εξοντώνουν τα ζώα, την ανευθυνότητα και την αναλγησία ανθρώπων, επενδυτών, υπηρεσιών, τοπικών και κρατικών παραγόντων, την βλακεία που τα πυροβολεί ή τα βασανίζει, την εξόντωση των βιοτόπων τους…;
Όλο αυτό το «πράσινο» μελάνι που χύθηκε τα τελευταία χρόνια, τι προσέφερε στην ουσία; Μήπως, εν τέλει, δημιουργήσαμε με την συνδρομή μας, άθελά μας, μια ολόκληρη στρατιά κερδοσκόπων χαρτογιακάδων που εκμεταλλεύεται την αγάπη μας για τη φύση και την χλωροπανίδα της; Και αφού πλέον σήμερα είναι σε όλους μας ορατή η εκμετάλλευση, μήπως πρέπει να τους γυρίσουμε την πλάτη;
Μήπως αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για να στρέψουμε τη ματιά μας, την βοήθειά μας, την μικρή ή την όποια προσφορά μας εκεί που γίνεται έργο ανεκτίμητο και δουλειά ουσίας και όχι πια στα γραφεία και τις οργανώσεις περιβαλλοντικής «φαντασίας»;

για το παράρτημα του ΕΚΠΑΖ Πελοποννήσου
Πέτρος Καπερναράκος
Ekpaz.pel@gmail.com
6939361655
6988019367
Τηλ/φαξ 2733059438


Αναδημοσίευση από τό περιοδικό ΕΠΑΘΛΟ